Yazan: Rebekka Kricheldorf
Çevirmen: Mehpare Bakır
Yönetmen: Oğuz Utku Güneş
Yapımcı: Feri Baycu Güler
Işık Tasarımı: Ayşe Sedef Ayter
Dekor Kostüm Tasarımı: Makbule Mercan
Ses Efekt Müzik Tasarım: Vehbi Can Uyaroğlu
Koreografi: Utku Demirkaya
Oyuncular: Ali Rıza Kubilay, Aykut Akdere, Ayşe Sedef Ayter, Ayşegül Tekin, Derya Artemel, Elif Melda Yılmaz, Goncagül Sunar, Melina Özprodomos, Murat Okay, Mustafa Ergüven, Tuğrul Tülek, Onur Öztay, Volkan Akçaalan
Mam'artın yeni oyunu Empatopya tecrübeli ve genç oyuncuları bir araya getiren çok keyifli bir iş. Empatopya bir hayal ülkesi ve yeri de zamanı da belli değil. Zannımca bizim yaşadığımız dünyada ama bizim zamanımızdan pek çok yıl sonra kurulmuş olmalı. Orası insanların "farklı bir bilinç ve medeniyet" düzeyinde yaşadığı bir ütopya ülkesi. Farkındaysanız farklı bir bilinç ve medeniyet kısmını tırnak içinde yazdım.
Olayın o kısmı gerçekten tırnak içi bir durum çünkü. Artık bizim yaşadığımız dünyanın başından neler geçmiş, bu ihtiyar dünya hangi badireleri anlatıp bu seviyeye gelmiş bilemiyorum. İşin o kısmına oyun da bir yanıt vermiyor ama sıkı bir şeyler olmuş olmalı. Çünkü Empatopya şöyle bir dünya: İnsanlar huzurlu, (hatta sanki biraz fazla huzurlu, haplanmışlar mı ne?), aşırı sevgi dolu, cins, ırk, din, dil ayrımı yok. İnsanlar duygularını birbirlerine en yalın ve gerçek haliyle aktarıyor, cinsellik sorun olmaktan çıkmış, yemek, içmek ve hatta boşaltmak kadar sıradan ve doğal bir şey (bu da biraz fazla mı olmuş ne?) Kişisel hırslar yok, mesleki hırslar yok,. Herkes istediği eğitimi alabiliyor. Ülke muhteşem bir spa merkezi gibi. Herkes öylesine dingin, öylesine huzurlu, öylesine mutlu ki.
İşte Empatopyalılar sevgili Empatopyalarında mutlu, mesut yaşarlarken, biz de seyrettiğimiz bu ütopya üzerinden kendi az gelişmiş dünyamızın günlük sorunlarına, gailesine ve de büyük problemlerine bakıp bazı konular için daha kat etmemiz gereken ne kadar çok yolumuz var derken, bazı konularda da yemişim ütopyasını, kurban olurum ben kendi az gelişmiş dünyamın taşına toprağına derken buluyoruz kendimizi.
Oyunun sahnelenmesine gelecek olursak; Empatopya halkı yaşadıkları hayatı gerçekten benimsemiş, bayağı oralı olmuşlar. İnandırıcı bir topluluk yani. Öyle ki sahneden buram buram bir huzur, bir sevgi, bir empati yayılıyor üstümüze üstümüze. Oyun ilk dakikalarında bir ağır ilerliyormuş gibi hissettirse de (ne de olsa Empatpya'dayız) yavaş yavaş, biz de seyirci olarak dinginleşip, onların iç huzuruna ve de iç hızına uyum sağlıyoruz ve oyunun tadını çıkarmaya başlıyoruz. Sonra çok beklenmedik bir şey oluyor ve o şey Empatomya'daki huzurun tam ortasına bir bomba gibi düşüyor. Sonrası artık oyunda.
Ben oyunu sevdim. Özellikle oyuna Tuğrul Tülek ve Elif Melda Yılmaz Hatipoğlu'nun dahil olduğu andan sonra tempo daha bir yükseliyor. Oyunun dekor ve kostüm uyarlamasını çok beğendim. Oyunda Empatopya halkına özgü bir beden dili yaratılmış. Oyuncular da bu dili çok iyi uyguladılar. Oyunculuklar gayet başarılıydı ama Tuğrul Tülek ve Elif Melda Yılmaz Hatipoğlu'nun oyunculukları oyunu farklı bir yere taşıdı. Oyunun yönetmeni Oğuz Utku Güneş'den de bahsetmek isterim. Empatopya benim izlediğim Oğuz Utku Güneş tarafından yönetilen 4. oyun. Alacakaranlık Kuşağı, Teftişör, Düşperest ve en son olarak da Empatopya. Oğuz Bey'in kendine has bir tarzı var ve ben o tarzı seviyorum.
İzledikten sonra ben de bu oyundan kendime bir kıssa çıkardım: Ütopyada bile olsa unutmamak lazım ki, hiçbir şey göründüğü kadar iyi değildir.
Oyunu Kadıköy Halk Eğitim Merkezi'nde en ön sıradan seyrettim ama daha ufak, daha samimi bir sahnede bir kez daha izlemek istiyorum. Seyredecekler listenize almanızı tavsiye ederim.
Sizlere Not: Sahnelerde neler olduğunu facebook'da entelektüelbaykuşlar isimli sayfamdan takip edebilirsiniz. Instagramda @ebru_tarm adresindeyim.
Meraklısına Video: Kendi çektiğim selam videosu
Meraklısına Video: Prömiyer akaşmı
Kendime Not: Bizim takım annem ve ben
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder