Yazan ve Yöneten: Sami Berat Marçalı
Dekor Tasarımı: Marta Montevecchi
Işık Tasarımı: Alev Topal
Kostüm Tasarımı: Dilek Tora
İllüstrasyon: Dilan Sarıoğlu
Oynayanlar: Kaya Akkaya, Devin Özgür Çınar, Olgu Baran Kubilay, Umut Kurt, Ceren Taşcı, Duygu Yetiş
Bu akşamki oyunumuz Sami Berat Marçalı'dan geldi. Oyun bir kişisel gelişim kursuna katılan kursiyerlerin 10 haftalık serüvenini anlatıyor. Oyun seyirci olarak bizlerin de sürece katıldığı toplu bir kişisel gelişim seansıyla açılıyor. Ve kişisel gelişim konusuna gerçekten sinir olan ve de aşırı ön yargılı olan ben, o anda oyundan biraz soğuyorum ama sonra neyse ki oyun farklı bir yönde gelişiyor.
Sınıfta 5 kişiler. Yalnız ve güzel bir kadın Emel, yalnız bir erkek Suat (Suat mıydı acaba? emin olamadım), içine kapanık, sessiz bir sigortacı adam, ilk bakışta hakkında yorum yapamadığım bir başka adam Nazım ve ezik diye tabir edebileceğimiz, hayatı iz bırakmadan yaşayan Buse.
Seanslarda katılımcılar terapist Demet'in akıl sır ermez yöntemlerine maruz kaldıkça içlerini önce kendilerine sonra da birbirlerine açmaya başlarlar. Ne ağır yükleri varmış meğerse bagajlarında. Çılgın yöntemlerle ruhların dürtüldükçe neler neler döküldü ortalığa. Aşk kırıklıkları, kayıplar, monoton hayatlar, yükseltilemeyen sesler, hesaplaşmalar.
Ben metni sevdim. Komedi oyunun genelinde ağır bassa da gözümün yaşardığı anlar da oldu. Metin bir yana gerçekten çok güçlü oyunculuklar izledik. Özellikle Duygu Yetiş'in canlandırdığı evlilik içine sıkışmış kadın Emel ve Ceren Taşcı'nın oynadığı ezik ve hep kaybeden Buse karakteri gerçekten çok etkileyici performanslardı. Terapist Demet rolünde Devin Özgür Çınar'ın enerjisi tüm oyun boyunca çok yüksekti.
Oyunun ikinci yarısı beni daha çok içine aldı. Onlarla güldüm, onlarla ağladım. Oyunun sürprizi sürprizlerle dolu dekoruydu. Arkada mekanı bölen sıradan bir duvar gibi gözüken gri plakanın üzerinde ilk bakışta belli olmayan, yapboz parçalarına benzer kapakların altından çıkan aksesuar ve parçalar, sahnede dekor olarak kullanılan dikdörtgen prizması şeklindeki kutularla birleşerek lazım olan mekanlara ve eşyalara dönüştüler. O parçalar sınıf oldu, yatak odası oldu, bar oldu, mezarlık oldu, ofis oldu, park oldu. Marta Montevecchi gerçekten çok yaratıcı bir dekor tasarımı yapmış. Oyun boyunca gri duvarın içinden daha başka neler çıkacak acaba diye merakla bekledim.
Metinle ilgili oturtamadığım bir şey var. Demet kimdi, mesleki geçmişi neydi çözemedim. Devin Özgür Çınar ilk sahnede tüm salonla beraber yaptığı terapi seansında - belki de salonun çok büyük olmasının da etkisiyle- terapistten ziyade sabah programı sunucusu gibiydi. Bu durum sonrasında onun mesleki yeteneklerine karşı bende bir şüphe yarattı. Yani sanki bir profesyonel değildi de bir amatör gibiydi. Belki de oyunun Dasdas gibi büyük bir sahne yerine daha ufak tiyatro salonlarında sahnelemek seyirci üzerinde daha kuvvetli bir etki bırakacaktır. Bir küçük notum daha var. Söylemeden geçemeyeceğim. Dekor değişikliği yapılırken çalan o acayip müziği hiç sevmedim. Direk dansı müziği gibi geldi bana.
Meraklısına Not: Sahnelerde neler olduğunu facebook'da entelektüelbaykuşlar isimli sayfamdan takip edebilirsiniz.
Meraklısına Video:
Kendime Not: Bizim takım ben ve Müge
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder