Yazan: Larry Kramer
Çeviren: Hira Tekindor
Yöneten: İbrahim Çiçek
Dekor ve Işık Tasarımı: Kerem Çetinel
Kostüm Tasarımı: Nihal Kaplangı
Müzik: Ömer Sarıgedik
Koreograf: Bahadır Efe ve Göksün Büyükkahraman
Afiş Tasarım: Zerrin Tekindor
Oyuncular: Aras Aydın, Nilperi Şahinkaya, Cem Yiğit Üzümoğlu, Kerem Arslanoğlu, Burak Sarıkahya, Sinan Çatıkkaş, Necdet Sert, Süleyman Kara, Soner Kurt
Craft Tiyatrodan yine çok farklı, çok cesur bir iş. Bu tiyatroda bir büyü var. Yaptıkları işler sanki tiyatrodan bir tık fazla oluyor. Çok gerçek, çok dokunaklı çok emekli. Yeni oyunları Kalp benim kalbimde derin bir iz bıraktı. Adını kalbime yazdı.
Oyun New York'da 1980'li yılların başında eşcinseller arasında ilk Aids vakalarının görüldüğü günleri anlatıyor. Bilinmeyen bir hastalık, ne olduğu tanımlanamıyor. Hızla eşcinseller arasında yayılıyor ve hızla öldürüyor. Ve Dr. Emma ya da daha sonra hastalarının ona takacakları isimle Dr. Ölüm, mağdurların yanında bu bilinmeyen salgınla mücadele etmeye çalışıyor. İşte oyun Aids kabusuna, bu kocaman bilinmeze içerden, çok içerden, toplumda kabul görmüş sosyal statülere sahip eşcinsellerin gözünden bakıyor.
Yaşanan ölümler ve tanımlanamayan salgın karşısında bir grup eşcinsel bir araya gelip, biraz çekingen, biraz tereddütlü bir dernek kuruyorlar ve bu dernek çatısı altında hem hastalıkla, hem toplumla, hem bu hastalığı görmezden gelen devlet otoritesiyle, hem bu hastalığı görmek istemeyen, görmezlerse hastalık sanki yok olacakmış gibi davranan eşcinsellerle, hem de zaman zaman birbirleriyle mücadele ediyorlar. Bu arada hep ölüyorlar. Sebebini bilmiyorlar. Çaresini bilmiyorlar ve sıranın kendilerine gelmesini bekliyorlar ya da bir umut hastalanmamayı diliyorlar.
Ve tüm bu ölümlerin ortasında aşk. Sımsıcak, çok içten, çok fedakar ve çok çaresiz bir aşk. Başta iki erkek arasındaki aşkı, tensel yakınlaşmayı seyretmek bana garip gelse de biraz zaman geçince bu duygu kayboldu ve geriye sadece aşk kaldı.
Oyun bir yönüyle Aids'in ilk ortaya çıktığı yıllardaki olayları anlatması sebebiyle belgesel niteliği taşırken, diğer taraftan kendisi de ailesi tarafından dışlanan eşcinsel bir yazar olan Larry Kramer'in hayatından otobiyografik izler taşıyor. Larry Kramer de 1980 yılından beri Aids'e karşı mücadele vermiş, bu hastalığın arkadaşlarının arasında yayılmasını seyretmek zorunda kalmış, bu konuda savaşan derneklerin kurulmasına ön ayak olmuş birisi. Oyundaki Ned karakteri de kendisinden izler taşıyor.
Ve işte tüm bu hikaye çok başarılı bir tiyatro diliyle, Carft'ın diliyle anlatılıyor. Oyunun yönetmeni İbrahim Çiçek sanki bir sihir yapmış. Oyuncular çok zorlu rollerin altından büyük bir başarıyla kalmışlar. Dönüşen, değişen, monitörlerle desteklenen dekor, dönemin ve karakterlerin ruhuna uygun kostümler, ışık uygulaması, oyunun metni, oyuncular beni aralıksız iki saat süren oyuna hapsetti. Hiç sıkılmadan, zamanın nasıl geçtiğini anlamadan, duygudan duyguya savrularak seyrettim. İnsanın içine işleyen, hem çok üzen, hem çok kızdıran hem de içini ısıtan oyunu gözyaşlarıyla tamamladım. Neyse ki tek ağlayan ben değildim. Seyircilerin neredeyse tamamına dokunmayı başarmıştı oyun.
Oyunculardan Ned rolündeki Aras Aydın, Ned'in sevgilisi rolünde (ismini hatırlamıyorum) Cem Yiğit Üzümoğlu ve tekerlekli sandalyeye mahkum Dr. Emma rolünde Nilperi Şahinkaya metnin onlara verdiği avantajın da etkisiyle diğer oyunculara nazaran biraz daha fazla öne çıkıyorlar. Ama ekip, tam kadro çok başarılı bir oyun sahneliyorlar. Kendilerini soluksuz izletiyorlar.
Kalp gerçekten sezonun en cesur, en etkileyici, bir daha, bir daha seyredilesi ve maalesef zor bilet bulunan oyunu. Kaçırmayın. ,
Meraklısına Video: Maalesef bu sefer kendi çektiğim selam videosunu paylaşamıyorum. Çünkü oyun bittiğinde o kadar dağılmıştım ki video çekmeyi unuttum. Sanal alemde de burada paylaşabileceğim bir video bulamadım. Tek yapabildiğim son dakika bu resmi çekebilmek oldu. Oyuncuların yüzlerindeki mutluluk ve gurura bakar mısınız lütfen?
Kendime Not: Bizim ekip ben
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder