Bu kitabı alalı sanırım iki, üç yıl oldu. Okumak bu zamana kısmetmiş. Kendisi tatilimin ilk iki gününde bana arkadaşlık etti. Mehmet Ünver'in akıcı dili sayesinde bir çırpıda okuyup bitirdim. Yazarıyla da bu kitapla tanıştık. Hikaye İstanbul'da, Üsküdar'da, dik bir yokuşu tırmanarak ulaşılan, boğaza tepeden bakan bir sokağın ahalisini, oradaki evleri, evlerin içinde yaşananları ilkokulu bitirmesine bir kaç gün kalmış ufak bir çocuğun gözünden ve dilinden anlatıyor. Kısa bir döneme odaklanan hikaye açılan okulların sömestr tatilinde sonlanıyor.
Menderes'li yıllar. Birbirinin aynı sabahlardan birinde külüstür bir kamyonet dik yokuşu uflaya puflaya çıkıyor ve 2 genç kadın ve eşyalarını mahalleye getiriyor. Komşuların görür görmez oynak, aşüfte, fingirdek dediği bu kadınların gelişinden sonra hiç bir şey bir daha eskisi gibi olamıyor. Kadınlar da kendilerine takılan isimlerin hepsinin hakkını fazlasıyla veriyorlar. Sanki o zamana kadar bir şekilde dengede kalmayı başararak dingin hayatını sürdüren mahallelinin ayarı bozuluyor, kendi yağında kavrulan, derli toplu insanlar sanki zembereklerinden boşanıyorlar.
