Bu kitabı alalı sanırım iki, üç yıl oldu. Okumak bu zamana kısmetmiş. Kendisi tatilimin ilk iki gününde bana arkadaşlık etti. Mehmet Ünver'in akıcı dili sayesinde bir çırpıda okuyup bitirdim. Yazarıyla da bu kitapla tanıştık. Hikaye İstanbul'da, Üsküdar'da, dik bir yokuşu tırmanarak ulaşılan, boğaza tepeden bakan bir sokağın ahalisini, oradaki evleri, evlerin içinde yaşananları ilkokulu bitirmesine bir kaç gün kalmış ufak bir çocuğun gözünden ve dilinden anlatıyor. Kısa bir döneme odaklanan hikaye açılan okulların sömestr tatilinde sonlanıyor.
Menderes'li yıllar. Birbirinin aynı sabahlardan birinde külüstür bir kamyonet dik yokuşu uflaya puflaya çıkıyor ve 2 genç kadın ve eşyalarını mahalleye getiriyor. Komşuların görür görmez oynak, aşüfte, fingirdek dediği bu kadınların gelişinden sonra hiç bir şey bir daha eskisi gibi olamıyor. Kadınlar da kendilerine takılan isimlerin hepsinin hakkını fazlasıyla veriyorlar. Sanki o zamana kadar bir şekilde dengede kalmayı başararak dingin hayatını sürdüren mahallelinin ayarı bozuluyor, kendi yağında kavrulan, derli toplu insanlar sanki zembereklerinden boşanıyorlar.
Sonrası olaylar, olaylar. Hikaye sizi eski İstanbul'a, Boğaz kıyılarına, tepelerine götürürken kaybettiğimiz mahalle kültürünü, komşuluk ilişkilerini bize tekrar hatırlatıyor. İstanbul'da geçen eski Türk filmlerindeki herkesler var burada. Sokağın dedikoducu teyzeleri, kapı önü sohbetleri, kahvehanede kadınlardan beter dedikodunun dibini bulan erkekler, ağzı bozuk çaçaron teyzeler, evde kalmış kız kuruları, abazan mahalle abileri, güngörmüşler, gördükleri yerden geri düşmüşler, kabadayılar, iyi insanlar, sütü bozuklar ve her kapının ardında yaşanan ayrı bir hikaye. Ama sakın çok naif bir hikaye okuyacağınızı düşünmeyin. Yaşananlar çok sert, en az hayatın kendisi kadar.
Ben en çok sokaktaki çocukların yaz tatilini geçirdiği İstanbul'a imrendim. Boğazın kıyısından suya atlamaya, denizin asfalt yola değil de kıyıya kavuşmasına iç geçirdim. Yaz aylarında bahçeli evlerde yapılan sohbetlere özendim. Anlatılanlara kimi zaman güldüm, kimi zaman içim acıdı, bazen e ama yok artık dedim ama okurken çok güzel zaman geçirdim. Geçmişten bir tutam Boğaz havası getirdi bana İzansız Mahalle. Okurken o yokuş, manzaraya yüzünü dönmüş o eski evler, boğazdan akıp giden gemiler, o gemilerin üzerine çocukların yazdığı hikayeler gözümde çok net canlandı, sanki seslerini duydum. Bu kitaptan o kadar güzel dizi olur ki
İstanbul severler okunacaklar listesine alsınlar.
Meraklısına Bilgi: Yazar Hakkında: (yazı ve yazar fotoğrafı Kalem ajans web sayfasından alınmıştır)
Mehmet Ünver, 1956 yılında İstanbul’un en şirin iskele semtlerinden biri olan Kuzguncuk’ta doğdu. Küçük yaşlarda edebiyata merak sardı. Boğaziçi’nin en güzel semtlerinden birinde yaşıyor olmanın verdiği ilhamla küçük yaşlarda yazmaya başladı.
İlk romanı Bir Kuzgun Yaz ismiyle 2002 başında yayımlandı. 1960’ların İstanbul’unu, o yılların komşuluk ilişkilerini, komik ve hüzünlü anılarını yine o günlerin çocuklarının gözünden, naif bir dille anlattığı bu kitap okurlar tarafından ilgiyle karşılanarak devamını yazması beklendi. 2003 yılında PUS ismiyle yayımladığı devam romanında bu kez 1970’li yılları ve ülkeyi 12 Mart muhtırasına götüren olayları yine o günlerin delikanlılarının gözünden anlattı. Üçüncü romanı Kırmızı Fener Sokağı ismiyle 2005 Temmuz’da yayımlandı. Tamamen gerçek olaylar ve karakterlerden yola çıkarak yazdığı bu romanda Avrupa’da yalnızlaşarak olmadık yollara düşen kadınlarımızı anlattı. Bu roman okurlardan kayda değer bir ilgi gördü ve bir haftada üç baskı yaptı.
Romanlarının yanı sıra Çeşitli öykü derlemelerine katkıda bulundu. 2010 Dünya Başkenti İstanbul Projesi çerçevesindeki İstanbul Öyküleri kitabında Sait Faik, Selim İleri, Murathan Mungan, Abidin Dino, Tezer Özlü, Oktay Akbal gibi yazarlarımızla birlikte öyküsü yayımlandı. Kitaplarıyla ilgili olarak çeşitli TV kanallarında ve gazetelerde söyleşileri yayınlandı. Şu sıralar yeni roman çalışmalarının yanı sıra dergilerde yazıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder