Yazan: Koffi Kwahule
Çeviren: Ezgi Coşkun
Yöneten: Kemal Aydoğan
Sahne Tasarımı: Bengi Günay
Işık Tasarımı: İrfan Varlı
Koreografi: Yeşim Coşkun
Oyuncular:
Ezgi Mola
Caner Cindoruk
Moda Sahnesi'nin Stüdyo sahnesinde oynanan ilk oyunu Arıza'yı sezonun sonunda, hatta dibinde yakalayıp, seyretmeyi başardım.
Tanımadığınız bir erkek ya da kadınla asansörde bir süre mahsur kalsanız, bir erkek ya da kadın olarak neler geçerdi aklınızdan, nasıl davranırdınız? İşte bu soruların cevaplarını oynuyor Arıza'da Ezgi Coşkun ve Caner Cindoruk. Bizim kahramanlarımız olan o kadınla o adam bir gökdelenin asansöründe yukarıya doğru hızla çıkmaktadır. Fonda Louis Armstrong'un büyülü sesinden "What a Wonderful World" çalmaktadır ve müzik ikisini de iç dünyalarında yakalamıştır.
Ama sonra asansör birdenbire duruveriyor ve macera başlıyor. Hakikaten yakışıklı bir adamla daracık bir asansörde tıkılı kalsanız, mimiksiz yüzünüzün maskelediği iç dünyanızda hangi fırtınalar kopar, düşünceleriniz, arzularınız nerelere kayar gider? Ya da aynı durumun tam tersi bir erkek açısından nasıl olur? Asansördeki kadınla erkek işte o anda düşündüklerini, aklından geçenleri, içlerinde sakladıkları sırlarını bize açtılar. En fütursuz düşüncelerini, en ilkel arzularını, sansürsüz ve utanmazca bize sundular. Bizler de anlattıklarına hem çok güldük, hem de erkek aklı kadın aklı, erkeklik ve kadınlık halleri üzerine uygulamalı örnekler seyrettik.
Ben oyunu çok beğendim. Bana göre o asansörde bir tane arıza vardı, o da Ezgi Coşkun'un oynadığı "kadın" dı. Kadın geçmişinde biriktirdiği kadın ve erkek ilişkisine dair ne varsa sırtına asılı görünmeyen heybesinde tüm hayatı boyunca olduğu gibi burada da yanında taşıyordu. Bastırılmış duyguları, cinselliği, beğenilme arzusu, beğenilmeme korkusu ve iletişememe hali. Tüm bu duygusal gelgitlerin bize çok komik bir biçimde aktarılması.
Caner Dindoruk'un oynadığı adam, daha düz, daha az karmaşık, daha sıradan biriydi. Erkekti. Ademoğluydu yani. Maalesef yanlış zamanda doğru yerdeydi. Bir çeşit kader kurbanı. Bence yazar burada erkeklerden yana pozitif ayrımcılık uygulamış. Asansörde tanımadığı güzel bir kadınla yalnız kalan bir adam muhasebe kayıtlarını mı düşünür gerçekten? Bana biraz fazla masum geldi. Yoksa yazar adamı asansöre bindirirken sırtındaki heybesini mi çekip almıştır? Ya da gerçekten öyledir de ben kendi sırtımdaki heybemden mi çıkarsama yapıyorum, bilemedim.
Asansörde kalınan süre uzadıkça her ikisinin de duygu ve düşüncelerindeki değişimler ve sonunda geldikleri nokta sizi gerçekten şaşırtacak.
Kadını oynayan Ezgi Coşkun çok başarılı bir performans sergiledi. O kadar rahat, doğal, çılgın, öngörülemez ve komikti ki. Zaten o arıza rollerin kadını. Daha önce Roberto Zucco'da da beni benden alan bir çıldırma sahnesi vardı ki, kişisel tiyatro tarihimin unutulmazları arasındadır. Caner Cindoruk tam da o adamdı. Onu yine Moda sahnesinde "Kadın, Adam ve Köpek" ve "Torun İstiyorum" oyunlarında seyretmiştim. Ama bu sefer küçük bir salonda neredeyse bir kaç metre ötemde seyretmek çok daha farklı oldu. Sezonu kapatmak için çok güzel bir oyun seçmişim.
Bir de karanlığın içinde ışıl ışıl yanan nefis asansör dekorundan bahsetmeden yazıyı bitirmek istemem. Çok gerçekti. Etrafını kuşatan karanlıkla birlikte, kadınla adamın içinde kısılıp kaldıkları asansörde yaşadıkları klostrofobik ortamı bizim anlamamızda, onların dünyasına girmemizde çok yardımcı oldu. Fakat karanlıkta parlayan o ışıklı tüpe baktıkça, zihnimin gerilerinde, çocukluğumdaki bir yerlerden gelen cılız bir ses usulca "ışınla bizi Scathy" diye fısıldıyordu. İnsan heybesinden pardon geçmişinden kurtulamıyor.
Yeni sezonda mutlaka seyredilecek oyunlar listesine almanızı tavsiye ederim.
Sizlere not: Sahnelerde neler olduğunu facebook'da entelektüelbaykuşlar isimli sayafmdaki paylaşımlardan takip edebilirsiniz.
Meraklısına video: kendi çektiğim selam videosu
Bizim takım: ben ve müge
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder