Eserin Özgün Adı: Aslan Asker Şvayk
Yazan: Yaroslav Hasek
Oyuncular: Ali Alan, Atakan Gözel, Barış Sönmez, Beril Yeğin, Betül Kurtulan, Deniz Kapıkıran, Derviş Genç, Duygu Kutlu, Emine N. Özseven, Emre Cingöz, Emre Özdemir, Ertan Tok, Feryal Saç, Gökhan Güneş, Güven Yılmaz, Hasan Arslan, Hatice Düştegör, Huriye Yılmaz, Mert E. Berger, Mithat Can Met, Ozan Keleş, Özlem Cengiz, Suat Akbaş, Volkan Efir, Yasemin Altuntaş, Zuhal Deliağaoğlu
Bu akşam DasDas sahnede farklı bir ekipten güzel bir oyun izledim. Avusturyalı 91. Alay askeri Svayk'la beraber, I. Dünya savaşı özelinde, savaşı ve bileşenlerini irdeledik. Savaşın kazananları, kaybedenleri, kurbanları, onu besleyen toplumsal damarlar, savaşın haklılığı, haksızlığı, sınırlar, imparatorlar, şehitlik, hainlik ve daha neler neler.
Olaylar kendinin ordunun ve savaşın ortasında bulan Şvayk'ın etrafında dönerken, dış sesler ya da sağ duyuyla sol duyunun sesi ya da düzeni savunanla, düzene karşı koyanın sesi diyebileceğimiz iki anlatıcı oyuncunun üzerinden savaşın dinamiklerine iki farklı cepheden, yani savaş diyenlerle barış diyenlerin gözünden bakma şansını yakaladık. Ve enteresan olan, benim için olaylar, bu iki oyuncu için olduğu kadar siyah ya da beyaz olamadı. Çoğu zaman barış diyene hak verirken buldum kendimi, ama kimi zaman da savaş diyenin argümanını çürütemediğimi fark ettim. Anlaşılan benim kafam hala biraz karışık savaş konusunda.
Oyun her ne kadar I. Dünya savaşı Avusturya'sında geçiyor gibi gözükse de konu her devrin ve her devranın ve de aslında her savaşın konusu olduğu için bize de pek bir tanıdık. Savaşı hazırlayan, besleyen, büyüten, olgunlaştıran dinamikler hep çok benzer hatta pek bir aynı. Bu aşinalık insanı ürpertiyor. Hayatımızı birden bire olduğu yerden alıp, I. Dünya Savaşının hemen yanı başına yerleştiriveriyor. Kıyısındayız aslında her daim uçurumun. Günümüze yapılan göndermeler hem çok isabetli, hem de çok eğlenceli. Ve seçilen müzikleri de çok beğendim. Şarkılar da mesaj olup, bize fısıldıyor. Ve Svayk yarım aklı, cahil cesareti ve şansıyla her durumda kendini kurtarmanın bir yolunu buluyor. Ve din, asker ve politikacı üçgeni, hiç durmadan, hiç usanmadan çoraplar örmeye devam ediyor biz zavallı fanilerin başına.
Oyunda beni en çok etkileyen sahne askerlerin cephede karşı karşıya gelip savaştıkları sahneydi. Dizlerinin üstünde durup, birbirlerine ateş ederlerken, birden tüfeklerini bizlere - seyirciye- doğrultup ateş etmeye başladılar. Işık, gürültü, onlarca silahın üzerime dönmüş namlusu, kurşun sesleri, en önde de oturduğum için, beni gerçekten korkuttu. Oyunundan bile korktum. Savaş birden çok yakınıma geldi.
Oyunu sevmemde bir başka etken de oyunu sahneye koyan ve bu süreçte her şeyi birlikte yapan Kadıköy Tiyatro Oyuncuları Topluluğu oldu. Oyun broşüründe ne yöneten, ne ışık, ne dekor, ne kostüm, ne de oyuncuların adı yazıyor. Hep beraber yaptık diyorlar. Oyuncular Kadıköy halk Eğitim Merkezi, Tiyatro bölümünü bitirmiş, özel hayatlarında ağırlıklı emekçi olarak çalışan, tiyatro yapmak için bir araya gelmiş insanlar. Emeklerine ve heveslerine saygı duydum. Üstelik çok da kalabalık bir kadro kurmuşlar. Seyrettiğim için mutluyum.
Sizlere Not: Sahnelerde neler olduğunu facebook'da entelektüelbaykuşlar isimli sayfamdan takip edebilirsiniz. Instagramda ebru_tarm adresindeyim.
Meraklısına Video: Oyun fragmanı
Meraklısına Video: Videoları ararken fark ettim ki, Katot oyunu kısım kısım youtube'a yüklemiş. Buraya 1. perde, 1. bölümü bırakıyorum. Beğenirseniz gerisi Youtube'da.
Meraklısına Video: Kendi çektiğim selam videosu
kendime Not: bizim takım ben, annem ve kızım
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder