Kasap - İkinci Kat

Proje Tasarımı: Sami Berat Marçalı
Yazan: Halil Babür
Yöneten: Güray Dinçol
Yardımcı Yönetmen: Semih Varol
Dekor Işık Tasarımı: Eyüp Emre Uçaray, Güray Dinçol
Oyuncular:
Mert Denizmen
Evrim Doğan
Oğuzhan Ayaz / Aziz Caner İnan
Adnan Devran
Melis Öz

İkinci Kat tiyatroyu biraz geç keşfettim. Onlar kalkıp bizim oralara gelmeselerdi belki de tanışamayacaktık. Bu akşam İkinci Kat'tan Kasap oyunun seyrettim. Çok acayipti. Oyunun geçtiği ülkede (ya da gezegende) yakın zaman önce gök kubbenin bir bölümü çökmüş, altında nüfusun neredeyse dörtte biri ölmüştür. Felaketler tabi ki tek tek gelmezler. Derken bir gün aşırı betonlaşma nedeniyle, tüm hayvanlar ülkeyi terk ederler.  İnsanlar üç yıldır etsiz, yumurtasız ve sütsüz yaşamaktadır. Hayat çok tatsız, tuzsuz ve hatta çok proteinsizdir. Peki bu böyle sürüp gidecek midir? Nereye kadar yani?

Neyse ki, bu ülkenin feraset sahibi bir tarım bakanı vardır ve bir çözüm arayışı içindedir. Ülkede iki cins vatandaş vardır. Gök kubbe faciasından sonra her şeyini kaybedip sürünenler ve de zenginler. Sürünenler daha fazla sefalet çekmek yerine, faydalı bir şey yapıp, hem kendi sefaletlerine son verebilir, hem de zenginlerin canına can, kanına kan olabilirler. Faydasız bedenlerini ulvi bir amaç için kullanabilirler. Ülkede tüm şartlar olgunlaşmıştır. Yeni protein kaynağı konusu en kısa zamanda referandumla halkın onayına sunulacaktır. Acaba kesmek için bir insan beslemek toplumca içselleştirilebilecek midir? Bu arada tarım bakanı referandum sonrası için hazırlıklarını yapmaktadır. Peki ilk kurban kim olacaktır?



Vicdanın sorgulandığı bir oyun Kasap. Soru şu: Yüzünü görmediğiniz, ismini bilmediğiniz insanın etini tıpkı sarıkızın eti gibi rahatça yiyebilir misiniz? Tabaktaki lezzetli eti kaynağından soyutlayabilir misiniz? Peki referandumda "insan etine hayır" dyen "otçulların" zenginlerin karşısında kazanma şansı var mıdır? Yani hala umut var mıdır? İyiler kazanabilir mi? İnsanoğlu kurban olmayı nasıl tepki göstermeden kabul edebilir?



Çok çarpıcı bir oyun Kasap. İnsanı sarsıyor. Oyun bitiyor ama insanın yakasını bırakmıyor. Kafada deli sorular. İçinizi rahatlatan tek şey buranın başka bir dünya olması (ya da ben öyle olduğuna inanmak istiyorum) ve içinizi karartan şey ise insan etinin çoktan bir meta haline geldiği bir dünyada yaşadığımız. Onu kıyma makinesinden geçirip ekmek arasına koymaktan sanki bir kaç tık uzaktayız. Ve nefis bir sahneleme ve çok iyi oyunculuklar ve gerçekten mide bulandıran bir konuya elverdiğince naif bir bakış. İyi ki seyretmişim. Ve bu oyunu yazan Halil Babür'ün kafası nasıl bir kafadır. Ve tarım bakanı rolünde Mert Denizmen'in oyunculuğu nasıl bir oyunculuktur. Gerçekten korktum ondan. Korktum, çünkü içindeki canavar ruhu gördüm. Daha çok korktum, çünkü her yerde gördüğüm yıvış yıvış politikacıyı onda gördüm. Gerçekliğinden korktum. Süha'lar (tarım bakanı) her yerdeler. Seyredilecekler listenize almanızı şiddetle tavsiye ederim.




Oyundan sonra kendime soru: acaba vejetaryen mi olmalıyım?

Sizlere Not: Sahnelerde neler olduğunu facebook'de entelektüelbaykuşlar isimli sayfamdaki paylaşımlardan takip edebilirsiniz. Instagramda ebru_tarm adresindeyim.

Meraklısına Video: kendi çektiğim selam videosu

Meraklısına Video: Halil Babür ve Mert Denizmen ile yapılan söyleşi

kendime not: Bizim takım müge ve ben